Floris heeft een boekje van Micio Micetto, een poesje dat op vakantie gaat naar Rome. Floris is helemaal gek van het boekje en herkent op foto’s het Pantheon, de Trevifontein en het Colosseum. Hij vraagt dikwijls of we ook eens naar Rome gaan maar in 2020 is het er om bekende reden niet van gekomen. Hij is er al een paar keer geweest, maar toen was hij nog heel klein.

Pepijn was jarig toen we in de zomer van 2021 in Umbrië waren en is helemaal verliefd op Rome dus dat waren dan twee vliegen in één klap. Twee dagen naar Rome voor Pepijn zijn verjaardag en om alle ‘mooie dingen’, zoals Floris ze noemt, te gaan bekijken die Micio ook heeft gezien. En eerlijk, Rome zit al jaren in mijn hart dus het was voor mij zeker geen straf.

We waren al al bijna twee weken in Umbrië en zouden dan vandaaruit ook naar Rome vertrekken. Twee uurtjes in de auto was een optie maar Pepijn had het schitterende idee om een stukje met de trein te doen. Zo konden we makkelijk parkeren bij het station van Orte en moesten we niet met de auto door Rome. Ook weer een extra avontuur voor Floris want het was de eerste keer dat hij met de trein zou gaan. Zijn enthousiasme kon niet op toen de trein vertrok en hij bleef maar roepen en lachen. Op het moment dat ik toen naar zijn gezichtje keek, kon ons uitstapje al niet meer stuk.

Een van de eerste ‘mooie dingen’ die we tegenkwamen was het Forum Romanum. Hij herkende het van uit zijn boekje en vertelde ons dat ze daar vroeger brood en fruit verkochten. Dat het ooit ook het politieke en religieuze centrum van het Romeinse Rijk is geweest, hebben we hem nog maar niet verteld.

Dè attractie van de dag waren de nasoni. Het zijn drinkfonteinen die je in heel Rome vindt en ze worden ook wel eens fontanelle genoemd. Sommige exemplaren kan je vanonder dichthouden zodat er bovenaan een soort tweede fonteintje ontstaat waar je kan aan drinken. Toen Floris dit had ontdekt, was papa uiteraard vrijwillig slachtoffer om nat gespoten te worden in plaats van het fonteintje te gebruiken als drinkfontein. Mensen liepen naast de fontein, taxichauffeurs reden met open raampje voorbij en Floris had de grootste lol. Hij is altijd in staat om een glimlach op iemands gezicht te toveren, ook al is het 43 graden buiten of ook al heeft iemand een slechte dag.

Floris was het leven van de grote stad snel gewoon. Omdat het zo warm was, laten we zeggen dat echt heet was, deden we alles heel langzaam, stopten we regelmatig op een terrasje, dronken veel en deden we stukken met de metro waar we dan even in een omgeving zaten waar de temperaturen aangenaam waren.
Een van de mooiste bezienswaardigheden uit het boekje van Micio is voor Floris het Pantheon. Hij vindt het heel fascinerend dat er bovenaan een gat in het gebouw zit. ‘Dan kan het toch binnen regenen?’ Toen we er voorbij liepen, stond hij dan ook met zijn mondje open. ‘Papa, dit lijkt echt op het Pantheon!’, zei hij tegen Pepijn. Met grote verwondering in de oogjes wilde hij binnen gaan kijken waar dat gat in het plafond dan wel was. Maar er stond een hele lange rij, in volle zon, aan te schuiven om binnen te kunnen. Normaal kan je zo binnenwandelen maar nu wordt iedereen gecontroleerd met de Green Pass. De rij was veel te lang om met een kleuter van vier aan te schuiven in die hitte.

Dus we besloten om wat foto’s te maken en dan weer te vertrekken. Maar Floris dacht hier net iets anders over. Gefascineerd door dat gat in het gebouw, glipte hij onder de koorden door die er waren om de mensen tegen te houden. Er stond niemand die hem tegenhield maar wij konden niet over die touwen gaan klimmen. Pepijn liep naar de uitgang, vertelde wat er was gebeurd en mocht Floris onmiddellijk gaan halen. Daar stond hij, in het midden van het Pantheon, op zoek naar het gat, terwijl alle andere bezoekers in een mooie rij rondom moesten lopen. Hij had eindelijk het gat gezien dat Micio Micetto ook had gezien.

Ook bij het zien van de Trevifontein en de Spaanse trappen was hij helemaal door het dolle heen. ‘Hier moet ik een centje in gooien want dat heeft Micio ook gedaan!’, riep hij blij toen hij de Trevifontein zag. En toen we bij de Spaanse trappen aankwamen, begon hij als een getrainde marathonloper de trappen op te lopen, nog steeds 43 graden. We hebben hem toen duidelijk gemaakt dat we niet hetzelfde moesten doen als Micio omdat het nu veel te warm was. Dat snapte hij en wij waren blij dat we niet alle trappen moesten opklimmen.

Het enige wat we hem echt nog wilden laten zien, was het colosseum. De verhalen dat er vroeger dieren rondliepen en dat er gladiatoren met elkaar stonden te vechten, kan hij helemaal na vertellen. Hij begint zijn verhaal dan ook altijd met ‘heel lang geleden…’. We besloten om dit laatste stukje met de metro te doen en ook dat was de eerste keer voor hem.

We zijn niet in het Cosseum geweest, omdat we daar de tijd niet voor hadden en ook weer omwille van de warmte. Dat houden we voor de volgende keer. Eens aangekomen met de metro, hebben we een olijfboom opgezocht om onder te gaan zitten en heeft Pepijn als geschiedenisleraar maar vooral als papa, verhalen zitten vertellen van ‘vroeger’ met zicht op het colosseum. Een mooiere afsluiter van onze twee dagen Rome hadden we ons niet kunnen voorstellen.

In de trein op weg terug naar Orte viel hij helemaal voldaan in slaap in mijn armen. ‘Ik vond het echt een hele fijne dag’, was het laatste dat hij zei voor zijn oogjes dichtgingen.