Civitella del Lago
Nieuwe dag, nieuw avontuur en dat bracht ons naar Civitella del Lago, een klein dorpje op de top van een heuvel vanwaar je een mooi uitzicht hebt op het meer van Corbara. Het ligt ongeveer 20 km van Orvieto en even ver van Todi en telt niet meer dan 500 inwoners. Maar wat een verborgen pareltje!
Om er te geraken moet je eerst je rijkunsten laten zien in de vele bochten waarvan de wegen ook nog eens heel hobbelig zijn. Het is niet de beste rit voor mensen die snel wagenziek worden.
Toen we het dorpje binnenwandelden, zag ik Floris op kop lopen met achter hem een groepje gepensioneerde inwoners. Dit was zo een mooi plaatje dat ik dit snel wilde vastleggen op foto. Een van de oude mannetjes had dit door en zei: ‘Het leven waar het begint en daarna waar het zal eindigen!’ Een beschrijving van de foto in één zin.
Het dorpje heeft maar een paar straten dus het was niet moeilijk om een bar te vinden waar we een koffietje konden drinken. Toen Pepijn wilde afrekenen, bleek het niet mogelijk te zijn om te pinnen maar we hadden ook geen cash bij. We weten ondertussen dat het pinnen en het bancontact zoals wij het kennen, nog niet zo erg is ingeburgerd in Italië en meestal hebben we ook altijd wel wat ‘contanti’ bij, maar gisteren dus niet. Pepijn werd naar het postkantoor gestuurd maar daar werd hem verteld dat de bankautomaat stuk was en bovendien was dat ook de enige in het dorpje. De mevrouw van de bar vond het allemaal geen probleem en ze zei dat ze trakteerde. ‘Vi offro io!’ Het ging trouwens maar om 5 euro. Maar toch voelde we ons hier niet zo goed bij.
Ondertussen liepen we door de smalle straatjes waar ik op iedere hoek wel een foto wilde maken, zo mooi! Het is net alsof je even terug in de Middeleeuwen zit, zo echt allemaal! Floris was ondertussen aan het spelen met een jongetje dat de straat op en neer aan het fietsen was. Zijn papa vroeg zich af wat we hier kwamen doen en we geraakten in gesprek. Toeristen kennen ze hier nog niet en iedereen die ons hoorde aankomen, groette ons vanuit het raam met een vrolijke ‘buongiorno’ of ‘salve’.
Opeens kwamen we aan de rand van het dorpje en hadden we een prachtig uitzicht op het Lago di Corbara en op het dal. Dit was echt adembenemend!
Achter ons hoorden we iemand tafeltjes klaar zetten buiten om met de lunch te kunnen starten. Ze gingen pas open om 12u30 dus we moesten even wachten maar dat was met zo een uitzicht geen straf. Het was een Osteria en ik denk ook wel één van de enige plekjes waar je kon lunchen. Osteria da zio Cencio waar de menukaart een groot bord was dat van de ene tafel naar de andere werd gebracht. We hebben heerlijk en eerlijk gegeten vergezeld van het prachtige uitzicht. Toen we een koffietje bestelden na het eten begon de eigenaar zich te verontschuldigen dat ze geen koffiemachine hadden maar dat ze de koffie maakten met een Moka! We maakten hem duidelijk dat we dit juist zo fijn vinden en daarna werd de Moka gewoon op tafel gezet.
Pepijn en ik keken elkaar aan terwijl Floris met zijn autootjes weer op een zelfgemaakt stadsplannetje, deze keer van Civitella del Lago uiteraard, aan het spelen was en we beseften dat we volmaakt gelukkig waren.
Voor we naar huis reden, was de bankautomaat weer gemaakt en konden we de mevrouw van het barretje gaan betalen. Ze had nooit gedacht dat we zouden terugkomen en ze bleef ons maar bedanken.
Op weg naar huis hoorden we opeens een stemmetje vanop de achterbank dat zei: Ik vond het echt zo een leuke dag!’
Dan word je nog gelukkiger dan dat volmaakt gelukkig zijn van even ervoor.